Ενώ λοιπόν το ζητούμενο είναι η παροχή βοήθειας και έμπνευσης προκειμένου τα παιδιά μας να οδηγηθούν στην αυτονομία, στην ανεξαρτησία, στην αυτάρκεια, το αποτέλεσμα
πολλές φορές είναι το αντίθετο και αναρωτιόμαστε γιατί, αδυνατώντας να δώσουμε μια απάντηση σε αυτό.
Είναι απλό να εξηγηθεί το γιατί. Συμβαίνει γιατί εμείς οι γονείς φτάνουμε στο σημείο να είμαστε εξαρτημένοι από τα παιδιά μας. Ξεχνούμε ότι δεν είμαστε μόνο γονείς και βρίσκουμε άλλοθι στον ρόλο του γονιού, προκειμένου να καλύψουμε την ανευθυνότητά μας απέναντι στους εαυτούς μας και επομένως απέναντι και στα παιδιά μας.
Αλήθεια, είναι ποτέ δυνατόν όταν μεταδίδουμε ένα μήνυμα εξάρτησης στα παιδιά μας – αφού η ψυχική και ψυχολογική μας κατάσταση, καθώς και όλη μας η ζωή έχει ως μοναδικό σημείο αναφοράς τα ίδια μας τα παιδιά- να προκύψουν αυτόνομοι, ανεξάρτητοι και αυτάρκεις ενήλικες; Φυσικά και όχι!
Μέσα από τις ομάδες αυτές θα μπορέσουν οι γονείς να συνεχίσουν να είναι πραγματικοί γονείς και να αγαπούν τα παιδιά τους χωρίς να εξαρτώνται από αυτά. Πώς θα γίνει αυτό; Μέσα από την μη ταύτιση με τον ρόλο έτσι ώστε να μπορέσουν να εκπληρώσουν την υπέρτατη υποχρέωση ενός γονιού προς τα παιδιά του η οποία είναι να τους διδάξει-εμπνεύσει να παίρνουν την ευθύνη του εαυτού τους, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η αυτονομία, η αυτάρκεια η υπευθυνότητα και επομένως να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες να αναπτύξει μια εθισμένη προσωπικότητα.
Μετά από 11 χρόνια πείρας στον χώρο των εξαρτήσεων η τεχνογνωσία υπάρχει.